26 Nisan 2014 Cumartesi

Kimyayı küçük yaşta çocuklara sevdirmek mümkün: Kids' Lab

24 Nisan, benim için çok keyifli bir gün oldu... İpek'i babaanneye emanet edip Mert'in bir günlük okul kırmasına (!) eşlik edip keyifli bir anne-oğul günü geçirdik. İpek'ten ve Mert okula başlamadan önce biz Mert'le çok gezerdik, o zaman henüz 2.5- 3yaşlarında olmasına rağmen bana çok keyifli bir yol arkadaşı olur,bol bol sohbet ederdik Mert ile... İpek doğduktan sonra zaruri bakım süreci ve tabii ki Mert'in gün boyu okulda olması ile bizim geziler daha çok hafta sonu ve ailece gerçekleşen gezilere dönüştü... Bugün, oğlumla başbaşa gezmek bana çok iyi geldi...

(Kimya şirketi) BASF*'nin davetlisi olarak Mert, İstanbul Modern'deki "Kids' Lab"e katıldı. 
Kids' Lab'e katılmadan birkaç gün önce Mert'e nereye gideceğimizi anlatmıştım. Sabah uyandığında da "bugün deney yapmaya gideceğiz" diyerek uyandı. Gidilecek yer İstanbul Modern, yani Karaköy olunca arabayla gitmek istemedim. Hem trafikten kaçmak hem de Mert'le keyifli bir gezi yapabilmek için vapuru tercih ettim. Gördüğü her şeyi sordu, dolmuşta, vapurda, sokakta, dönüşte vapurdan sonra bindiğimiz çift katlı otobüste pek çok kişi ile sohbet etti, yağmurlu hava ve yağmur çizmeleri birleşimi sayesinde sularda zıpladı... Yani Mert de keyifli bir yolculuk gerçekleştirdi.



Peki Kids' Lab nedir? 


BASF’nin, çocuklara kimyayı sevdirme misyonuyla hayata geçirdiği bir sosyal sorumluluk projesi. Bu proje ile çocuklar özel eğitmenler eşliğinde, ücretsiz olarak interaktif deneyler yapma imkanı buluyorlar. Hayatın içinden deneylerle çocukların kimyayı güvenli yollarla daha yakından tanıması; görerek, dokunarak deneyimlemesi amaçlanıyor. Her ay 4 gün süreyle İstanbul Modern’de 6-12 yaş arası çocuklar Kids' Lab ile buluşabiliyor. Mayıs ayı Kids' Lab tarihleri ise 8-11 Mayıs.

BASF, geçen yıl 6 bin çocuğun kimya ve bilimle tanıştırdığı Kids’ Lab’te bu yıl da 5 bin çocuğu ağırlamayı hedefliyor. Kids’ Lab’te ilk olarak suyun depolanması (water storage)  deneyi  yapılıyor ve yıl içinde çocuklara yepyeni deneyler yapma fırsatı sunulacak.

Rezervasyon sistemiyle ziyaretçilerini ağırlayacak olan Kid’s Lab’e katılım için 0212 334 73 16 numaralı telefonu arayarak rezervasyon yaptırmak gerekiyormuş. BASF aktivite günlerini ise “BASF.KidsLabTurkey”, “BASF.Turkiye” adlı Facebook hesaplarından takip etmek mümkünmüş.

Mert, 6-12 yaş aralığının dışında kalan, deney grubunun en miniği ama konuya gayet meraklı bir çocuk olarak geçirdiği 45 dakikalık süreden çok memnun bir şekilde ayrıldı. Ne deneyi yaptınız diye sorduğumda gayet net bir şekilde "suyun geçirgenliği deneyini yaptık" diyerek adım adım yaptıklarını anlattı.  Hatta deney sonrası kendisine hediye edilen mutfak deneyleri setinin içindeki üç deneyi bu sabah babası ile birlikte hevesle, istekle ve merakla yaptı. Hayatı boyunca fen derslerine ilgi duymamış hatta zaman zaman bu derslerden korkmuş bir geçmiş zaman öğrencisi olarak Mert'in bu durumunu gıpta ile izleyip, zaman içerisinde bu merakının hiç azalmamasını diliyorum. Deneylerden sonra sürekli şöyle diyor: "Deney, adı üzerinde deniyorsun." :))






Kısacası, Perşembe günü Mert, hem yaşadığı keyifli "deney"im hem de benimle başbaşa gezisi; ben de oğlumla başbaşa olmanın verdiği haz ile çok güzel bir gün geçirdik. Bu güzel etkinlik ve bizi, anneli çocuklu keyifle misafir ettikleri için BASF'ye teşekkürlerimi iletmek isterim. 

Kids' Lab sonrası, İstanbul Modern'den de hemen ayrılmak istemedik, sergileri gezdik. Mert'le resimlere baktık, anlamaya çalıştık. Kendiliğinden ortaya çıkan resim inceleme sürecimiz Mert'e bir oyun oldu: Önce bir resim seçiyorsun, sonra o resimde ne gördüğümüzü söylüyoruz, en son olarak da ben resmin bilgi yazısını okuyup Mert'e anlatıyorum... 

Son olarak, Perşembe günleri İstanbul Modern'in ücretsiz olarak ziyaret edilebildiğini de ekleyeyim...


* Dünyanın lider kimya şirketi BASF portföyünde; kimyasallardan plastiklere, bitki koruma ürünlerinden petrol ve doğalgaza kadar birçok ürün yer alıyor. Ekonomik başarıyı, sosyal sorumluluk ve çevresel korumayla birleştiriyor. Toplumun bugüne ve geleceğe dair ihtiyaçlarını karşılamak adına, hemen hemen bütün endüstriyel alanlarda bilim ve inovasyon aracılığıyla müşterilerine hizmet sunuyor. Ürünleri ve çözümleri ile kaynakların korunmasına, sağlıklı gıda teminine ve hayat kalitesinin artırılmasına katkı sağlıyor. Kurumsal hedefleri doğrultusunda; sürdürülebilir bir gelecek için kimya yaratıyor. 2013 yılsonu itibarıyla dünya çapında 112 binin üzerinde çalışanı bulunan ve bu dönemde satışları yaklaşık 74 milyar Avro olarak gerçekleşen BASF’nin hisseleri Frankfurt (BAS), Londra (BFA) ve Zürih (AN) borsalarında işlem görüyor. BASF hakkında daha ayrıntılı bilgiye www.basf.com.tr internet sitesinden ulaşılabiliyor.

22 Nisan 2014 Salı

Çocuk kitapları yazarı Defne Ongun Müminoğlu ile röportaj

Birkaç ay önce Mert'e babaannesinin hediye ettiği "Sağlıklı Beslenme" isimli kitap vesilesi ile tanıştık Defne Ongun Müminoğlu'nun kitapları ile... Evde sürekli bir sağlıklı beslenme konusu söz konusu olduğundan babaannesi kitabı görünce Mert'in ilgisini çekeceğini düşünmüş, nitekim öyle de oldu... Bu kitap ile biz "Burcu ve Berk" isimli iki kardeşin hikayelerini anlatan, anlatırken de çocuklara mesajlar veren altı kitaplık bir seri ile tanıştık, kısa zamanda seriyi tamamladık ve o kadar çok okuduk ki Mert artık serinin tüm kitaplarını ezberledi...

Tam yoğun bir şekilde "Burcu ile Berk" serisini okuduğumuz zamanlardı, "mahallemizin çocuk kitapçısı" İyi Cüceler'de bu kitapların yazarı Defne Ongun Müminoğlu'nun bir okuma saati yapacağını haber aldık ve tabii ki bu okuma satine katıldık:) Sürekli okuduğu kitapları yazan insanı görüyor olmak Mert'i oldukça şaşırttı, önce benim kucağımda kitabı dinlerken sayfalar ilerledikçe Mert de kendini ön sıraya atıverdi, günün sonunda Mert kitaplarından birini imzalatırken ben de Defne Hanımile sohbet etme imkanı buldum. O sohbet sırasında kendisi ricamı kırmadı ve Anne Baaaak!'ta yayınlanmak üzere sorularımı yanıtlamayı memnuniyetle kabul etti.

Buyrun, karşınızda "Burcu ile Berk" serisinin yazarı, kızının doğumunun ardından profesyonel hayattan başka bir hayata yelken açan bir anne, http://sifirkilometrebizdiklar.com/ blogunun bloggerı, benimergenlik dönemimde keyifle kitaplarını okuduğum yazar İpek Ongun'un kızı Defne Ongun Müminoğlu...

Kimdir Defne Ongun Müminoğlu?

Bu çok zor bir soru. Özgür ruhlu, seyahate bayılan, çalışmadan duramayan ama hayatında denge ve huzur isteyen bir kişi. Pek çok işe el atmaktan çekinmeyip, sonra kendini tüketebilen de bir varlık! Hayatta dengeyi bulmaya çalışan, yaptığı işlerin fayda sağlaması için uğraşan, bunu hedefleyen biri Defne. Bazen oluyor, bazen olamıyor ama denemeye devam... J

Çocuktan önceki Defne ile çocuktan sonraki Defne arasındaki farklar neler oldu?

Çocuktan önceki Defne, çok yoğun çalışan, çocuklarla nasıl iletişim kurabileceğini keşfedememiş(!), özgürlüğüne son derece önem veren, maceraperest  bir insan. Çocuktan sonraki Defne ise, önceliğini koşulsuz şartsız başkasına veren (yani kızına), daha temkinli, hâlâ özgürlüğüne düşkün ama bu konuda kendinden pek çok konuda özveride bulunan, çocuk dünyasını hayranlıkla izleyen biri. 

Sizce, siz nasıl bir annesiniz?

İyi olmaya çalışan, kimi zaman başaran kimi zaman başaramayan bir anneyim J



Annelikte sizi en çok ne/ler zorladı şimdiye kadar?

Sabretmek, sabretmek, sabretmek ve tüm çabalara rağmen, zaman zaman kendini yeterli bulamamak.

Kitap yazmaya nasıl karar verdiniz?

Okul yıllarında olsun, iş hayatımda olsun, yazı ile ilintili olan her şey hoşuma giderdi. Kızım doğduktan sonra yoğun iş hayatına ara verme kararı aldım. Çünkü işe devam edersem onu bir başkası büyütecekti. Çok sevdiğim fakat çok yoğun bir işim vardı. Dolayısıyla bu kararı almak hiç de kolay olmadı. Yine de bir seçim yapmam gerektiğine inandım ve kızımı seçtim.
Ancak uzun yıllar çalışmış biri olarak, başkaları ile paylaşabileceğim, sosyalleşebileceğim bir şey yapmadan günlerimi geçiremezdim. Böylelikle zaten çok sevdiğim yazı yazmayı, bir blog çerçevesinde yapmaya karar verdim ve bir gecede “0 km.Bızdıklar”ı kurdum. Bu olduğunda 2009 senesiydi.
Kısa süre sonra “Mini Baby&Pregnancy Dergisi”nde köşem oldu. Ardından” ALL,forkids Dergisi”nde yazmaya başladım. Bu iki dergiye ek olarak okulumun (Tarsus Amerikan Koleji) dergisi olan “BizLetter”da da yazıyordum.
Derken, 2011 senesinde Edukids, birlikte” Hikâyeli Yapboz” yapmak için teklif getirdi. Onlarla çok keyifli ve faydalı bir çalışma yaptık. Dört ayrı hikâyeyi anlatan, her hikâyenin altı karttan oluştuğu bir yapboz seti çıkarttık. Sette bir de minik hikâye kitapçığı var. Hikâyeler ve yapboz içerik tasarımını ben yaptım. Böylelikle ilk hikâye kitabı tecrübesini edindim.
2013 senesinde de Artemis Yayınları’ndan “Burcu ve Berk ile...” serim çıktı J

Geçenlerde anneniz İpek Ongun’un 1995 yılında ben 14 yaşında iken okuduğum “Lütfen Beni Anla” adlı kitabını buldum evde. İçine göz gezdirdim, düşündüm, yazılanları yıllar sonra bir anne olarak okudum… Bir anne olarak kendisini sıklıkla çocuğunun yerine koyabilen, empati kurabilen bir anneniz varmış sizi büyütürken, kitap bana böyle hissettirdi… Hepimiz anne olmadan önce “anne olunca annem gibi olmayacağım” dediklerimiz vardır sonra anne oluruz ve annemiz gibi de oluruz sıklıkla J Sizin de kendi anneliğinizde “tıpkı annem gibi bir anne oldum” dediğiniz neler oldu bugüne kadar?

Çok haklısınız. İstediğimiz kadar annemizi eleştirelim, sonunda bizler de anne olunca onlar gibi oluyoruz. Benim annem pek eleştirilecek bir anne değildi. Hâlâ da öyle.
Öte yandan, genç kızken oflayıp pufladığım şeyleri şimdi ben kızımdan istiyorum. O değerleri ve öğretiyi ben ona aktarmaya çalışıyorum, aynı annemin bize yaptığı gibi. Kızım da oflayıp pofluyor, aynı benim anneme yaptığım gibi J

Kızınız “Anne baaak ne yaptım?!!” dese çok mutlu olursunuz?

Öğendiklerini uyguladığında, hatta onlara kendince bir şeyler  katıp, yepyeni bir şey yarattığında çok gururlanıyorum. O da çok güzel hikâyeler yazmaya başladı. Kullandığı dil çok net, çok güzel. Sekiz yaşında bir çocuk olarak beni bazen çok şaşırtıyor.

“öğretici” /”mesaj veren” kitaplarınız var;  hangi konuda yazacağınıza nasıl karar veriyorsunuz? Kızınızla gündelik yaşadığınız olayların etkisi oluyor mu?

Kesinlikle! Malzemem kızım J
Şaka bir yana, aslında ihtiyaçtan yola çıkarak konuları belirledim. Önemli olduğunu, benim olduğu kadar başka ebeveynlerin de bu bilgilere ihtiyacı olduğunu, olacağını düşündüğüm için yazdım. Kendim kitap seçerken de bana ne veriyor diye düşünürüm. Vakit çok dar. O nedenle okuduğum kitabın bana bir şeyler katması benim için çok önemli.
Ancak çocuklara kitap yazarken, okutabilmek lazım. Yoksa işe yaramıyor. Haklı olarak sıkılıyorlar. Doğru mesajı çaktırmadan vermek lazım J “Burcu ve Berk ile...” serisinde bunu yapmaya çalıştım. 

Neden “0 km bızdıklar”?

Çünkü bir insan doğduğunda hayatının sıfırıncı kilometresinde oluyor. Son derece saf, temiz, almaya ve algılamaya açık oluyor. Onların çocukluk hâllerine hayranım. Bloğumun çocukların ve onların ebeveynlerinin bu dönemlerine yardmcı olmasını arzuladım. Bu nedenle “0 km.Bızdıklar” dedim. (Bızdık kelimesi bizim ailede çok kullanılırdı)

Hem çocuğunuz olup hem de işiniz çocuklarla alakalı olunca dört bir yanınız mecburen çocuklarla çevrili gibi. Çocuklar ve annelik dışında hangi konuda ve ne zaman bir sohbetin içindeydiniz?

Ben birbirinden farklı konularda bir şeyler yapmak, birbirinden çok farklı yapıda insanlarla vakit geçirmekten çok hoşlanıyorum. Her yapılan iş, her atılan adım ve her tanıdığım insan bana bir şey öğretiyor, bir yenilik, bir heyecan katıyor hayatıma. Bazen fazla dolduruyorum sepeti, boğuyorum kendimi. Sonra tekrar gözden geçirip, hafifletiyorum ki nefes alabileyim. Ama her türlü, tekdüze bir hayat hiç bana göre değil.

Yani kızıma bayılıyorum ama onsuz vakit de geçirmek istiyorum. Pek çok seyahate birlikte gidiyoruz fakat eşimle başbaşa olmaya da ihtiyaç duyuyor, arada buna göre program yapıyorum. Ya da çocuk ilintili çalışmalar yaparken, arkadaşlarımla ya da aile büyükleriyle de vakit geçiriyor, dengeyi kurmaya çalışıyorum. Akşam arkadaşlarla keyifli bir yemek bazen çocuksuz olmayı gerektiriyor ve iyi geliyor. Pek çok şapkamız var. Zaman zaman değiştirmek bizi dengeliyor adeta.


Veee Son soru… (oğlum)Mert soruyor: Burcu ile Berk nerede?

Hayalimde J                                       

17 Nisan 2014 Perşembe

Rutin Hayat

Başlığı görüp de sıkıcı bir konudan bahsedeceğim sanılabilir; aksine amacım rutin hayatın renkliliğinden bahsetmek:)

Bebekler nasıl bir adım sonra ne olacağını bilmek ve güvende olmak ister; yani öyle diyor ya literatür; hah işte ben de iki çocuklu hayatın şu ilerleyen günlerinde de rutini çok sever, peşinde ayrılmazbir takipçisi oldum... Çünkü çocuklu hayatta rutinin bozulması demek hastalık demek, bir sıkıntı demek, sorun demek... Bu nedenle de o hani bizim zaman zaman söylediğimiz "off çok monoton bu hayat" ve benzeri cümleler var ya işte ben bu cümleleri söyleten hayatı seviyorum:)))

Yok canım rutin çok monoton, çok çok sıkıcı diyorsanız buyrun monoton olmayan,sürprizi bol hayata: gece 2 kez uyanmak yerine her saat başı uyanmak ya da en iyisi daha büyük bir sürpriz olsun: gece hiç uyumamak, sabah 7 yerine 5.30'da uyandırılmak, sabah kahvaltısında çocuklardan birinin evde olmayan bir kahvaltılığa takması ve huysuzluğunun doruğuna çıkması, büyük çocuğu okula geç bırakmak ve dolayısıyla tüm gün programının sarkması, evin bebeğinin gündüz uykusundan 10 dakikada uyanması ve tekrar uyumamak için direnmesi, sabah evin toplanmasına vakit bulunamaması ve gün içinde de monotonluğun pek çok tona geçmesi evin yine toplanamaması ve annenin günün sonuna doğru sinirini evin dağınıklığından çıkarması, diş çıkaran evin küçüğünün gün boyu mızıldaması, okuldan alınan büyüğün bir önceki gece az uyuması ya da sabah erken uyanması nedeniyle okul sonrası akşam üzeri huysuzluğu, akşam yemeğinin yenmekle yenmemek arası sinir harbi ve 'hadiiiii'ler içinde yenmesi, iki uyumak isteyen ama uymak istediğinin farkındaolmayan çocuğun direnme süreçleri vs vs vs... Bu örnekler çoğalabilir, çoğaltılabilir... Bir de bunun hepimizin evinden uzak olsun mümkünse, hastalık versiyonu var, onunla ilgili örneklere hiç girmeyeceğim!

Sabah 7'de uyanıp, geceden kalma olmayınca ve bugünlük rutinimize bağlı kalıp gayet monoton :) bir gün geçirirken bunları düşündüm: Rutin güzel şey:)

16 Nisan 2014 Çarşamba

#OtizmiFarketYasamiPaylas

Geçtiğimiz hafta başında Sosyal Anneler'in Otizm Dostları Derneği (ODDER) ile anneleri buluşturmayı hedeflediği organizasyonun duyurusunu görünce hemen katılım için kaydımı yaptırdım. Otizm ile ilgili son bir yıldır, bence sosyal medyadaki annelerin de başarılı çalışmaları sonucu bir farkındalık edindiğimi düşünüyorum, ancak ilk elden dinlemek, farkındalığımı belki çevremdekilerin farkındalık kazanması için bir adım öteye taşımak için bu buluşmaya katılmak istedim. Katılımım sonrasında da "iyi ki gelmişim" diyerek ayrıldım, özellikle de her alanda ayrımcılığın yoğun şekilde yapıldığı günümüzde her türlü ayrımcılığa karşı olan ve olmaya çalışan bir birey ve iki çocuk yetiştirmeye çalışan bir anne olarak bu buluşma bana çok iyi geldi?


- çünkü çocuklarımı ayrımcı zihniyetten uzak, her türlü farklılığın zenginlik olduğunu bilerek büyütmek istiyorum.
- çünkü çocuklarımın her tür ayrımcılığa karşı sesi çıkan, ayrımcılığa karşı gelebilen bireyler haline gelebilmelerini istiyorum.
- çocuklarımın ayrımcılıkla karşılaşan insanlara karşı acıma duygusu ile bakmalarını değil vicdanlarıyla yaklaşmalarını istiyorum.
- çocuklarımın ayrımcılığa maruz kalmaları durumunda güçlü durabilmelerini istiyorum.

Bunlar kendi çocuklarım için kendi içimdeki isteklerim ve bunların gerçekleşmesi için küçük yaşlarından itibaren (şimdilik sadece Mert'e) farklılıklarla ilgili pek çok şey anlatıyorum... Ancak bir de çevremiz var, onların zihinlerinde de eğer varsa ayrımcı fikirler, onları biraz olsun değiştirebilmek, onların zihinlerinde farkındalık yaratabilmek de müthiş bir amaç... Zaten dünkü buluşmanın da bir amacı bu idi...

Gelelim Otizm ile ilgili dinlediklerime:

Konuşmacı, geçen yıl yine Nisan ayı (Otizm farkındalık ayı) içerisinde Twitter'da takip etmeye başladığım bir anne, İrem Afşin idi.

ODDER, yeni bir dernek ve sadece Otizmli çocukların ailelerinden oluşmuyor, normal gelişim gösteren çocukların ailelerinden de üyeleri var. ODDER'in öncülüğünde gerçekleştirilen "Anneler Buluşmaları" yaklaşık 1 yıldır devam ediyor.

Öncelikli olarak bugünden aklımızda kalması gereken bir sözcük var: Otistik değil OTİZMLİ ÇOCUK diyoruz ya da OTİZMİ OLAN ÇOCUK. Otistik kelimesini zihnimizden atıyoruz, çünkü kullanımında aşağılama var; yerine OTİZMLİ'yi kullanmaya başlıyoruz.

OTİZM

- Doğuştan gelişiyor. Henüz hamilelik sırasında, anne karnında tespit edilemiyor.
- Beynin ve sinir sisteminin farklı gelişen yapısından ye da işleyişinden kaynaklandığıdüşünülüyor.
- Genetik altyapıya dayanıyor.
- Karmaşık nörolojik- biyolojik tabanlı bir gelişim bozukluğu

Türkiye'de 1 yaş sonrası (18 ay civarı) teşhis edilebiliyor,Avrupa'da 8. ayda teşhis var.

İstatistiklere bakarsak
- bugün ABD'de 0-6 yaş aralığında her 50 çocuktan biri otizmli. Türkiye'de ise maalesef sağlıklı sayısal veri yok! 0-14 yaş arası 550000 olduğu tahmin ediliyor, aileleri/ yakınlarıyla yaklaşık 2.5 milyonluk bir nüfusu direkt etkiliyor.
- dünyada son yıllarda şeker, kanser, aids dahil olmak üzere birçok hastalıktan daha fazla otizm teşhisi alınıyor.

Otizmde, eğitimle ilerleme çok mümkün ancak çoğunlukla düzelme inancının düşük olduğu gözlemleniyor.

Nedenleri:

- Otizm genetik bir rahatsızlık
- Genetik faktörler çevresel koşullardan etkileniyor, örneğin:
  • yanlış beslenme
  • çevre kirliliği
  • kimyasal maddeler
  • aşırı antibiyotik kullanımı
  • hamilelikte yanlış ilaç kullanımı
  • leaky gut aşırı geçirgen bağırsak sendromu
Nedenleri ile ilgili yanlış bilinenler ise şöyle:

Otizm,
  • çocuk yetiştirme biçimiyle
  • ırkla
  • sosyoekonomik koşullarla
  • toplumla ilgili değildir.
Çocuklarda otizmden ne zaman şühelenilmeli?
  • Annesi olarak sizinle ya da başkalarıyla göz kontağı kurmuyorsa
  • İsmi söylendiğinde veya çağrıldığında dönüp bakmıyorsa
  • Söyleneni işitmiyor gibi davranıyorsa
  • Konuşmada yaşıtlarının gerisinde kalmışsa
  • Başkalarıyla söyleşi başlatma ya da sürdürmede belirgin bir bozukluğu varsa
  • Basmakalıp yineleyici ya da özel bir dil kullanarak garip konuşuyorsa veya konuşması hiç gelişmemişse
  • Gözleri sık sık bir şeye takılıp kalıyorsa
  • Anlamsız gülme ya da ağlama krizleri yaşıyorsa
  • Parmağıyla istediği şeyi işaret edip gösteremiyorsa
  • Oyuncaklarla amacına uygun oynamayı beceremiyorsa
  • Bir şarkının bir bölümünü sürekli söylüyorsa
  • Ayak parmakları ucunda odanın bir ucundan diğer ucuna koşturuyorsa
  • Düzeni bozulduğunda aşırı tepki veriyorsa
  • Kendisine ve çevresine yönelik zarar verici davranışlara sahip ise
çocuklarda otizmden şüphelenilebilir.

(Zeynep'in notu: ancak ben kişisel olarak şunu da eklemek isterim: Çoğumuz çocuklarımızın büyüme/ gelişim sürecinde pek çok sorunla, bazen çocuğun karakterinden ya da büyüme sürecinden kaynaklı sorunla karşılaşabiliyoruz. Karşılaştığımız/ karşılaşacağımız yukarıdaki herhangi bir durumda DİREKT otizm ya da farklı bir rahatsızlık şüphesine girmek de annelik sürecimizin sağlıklı ilerlemesinde sıkıntı yaratabilir diye düşünüyorum. Bu nedenle evet farkındalığımızı koruyalım, hastalıklarla ilgili bilinçli olalım ama bence öncelikli olarak çocuklarımızı çok çok iyi gözlemlediğimizden emin olalım.) 

Peki Otizmin tedavisi var mı?

Otizmin nedenleri ve yapısı tam olarak çözülemediğinden KESİN tedavisi de HENÜZ mevcut değil.

uygulanan yöntemler şöyle:

1. Biyolojik tedaviler- özellikle beslenme beynin gelişimi için çok önemli
2. Eğitim şart!- bireyselleştirilmiş özel eğitim tedavi sürecinde çok çok çok önemli. Çeşitli eğitim metodları var:

  • oyun terapisi
  • konuşma terapisi
  • resim terapisi
  • duyusal bütünleme
  • müzik terapisi- ORFF
  • AIT- işitsel terapi
  • neurofeedback
eğitimle ilgili Türkiye'den üzücü bir bilgi: Yoğun eğitim süresi gelişmiş ülkelerde HAFTADA 40 saat, Türkiye'de AYDA 6-12 saat!!

Otizm yaklaşık 1 yaş civarıteşhis ediliyor ve erken teşhis erken bireysel gelişim anlamına geliyor. Erken bireysel gelişim de erken gelişme demek oluyor.

Eğitim her vatandaş için anayasal bir hak, otizmli çocuk için ise anayasal bir hak olmanın ötesinde bir tedavi.

Ne yazık ki eğitimde en büyük sorun AYRIMCILIK! Yazılı kurallar var ancak uygulamada sorun var! Sadece okullarda değil, normal gelişimli çocukların velilerinden tanık olduğu çok üzücü konuşmaları aktarınca İrem Hanım bu yazıyı kesinlikle yazmama gerektiğine inandım. Çünkü, sadece otizmli değil tüm farklılıkları kucaklayıcı çocuklar yetiştirdiğimizde daha yaşanabilir bir ülkede, dünyada yaşıyor olacağız. Ayrımcılık her türü ile çok acıtıcı, cinsiyet için de din için de,ırk için de, fiziksel ya da gelişimsel özelliklerimiz için de! Ve ne yazık ki çocukların ayrımcılığı anne babalarının bir yansıması!

KAYNAŞTIRMA EĞİTİMİ çok çok önemli... Peki nedir Kaynaştırma Eğitimi? Özel eğitime ihtiyacı olan bireylerin eğitimlerini, destek eğitim hizmetleri de sağlanarak normal gelişim gösteren akranları ile birlikte resmi ve özel; okul öncesi, ilköğretim, orta oğretim ve yaygın eğitim kurumlarında sürdürmeleri esasına dayanan özel eğitim uygulamalarıdır. Daha detaylı bilgi için buradan MEB'in sayfasına bakılabilir.

ODDER, Otizmli çocukların anneleri ile biraraya gelmenin yanı sıra tüm anneleri kapsamaya devam etmeyi planlıyor. Nisan ayı, Otizm Farkındalık Ayı ve bu ay etkinlikler, buluşmalar devam ediyor:

18 Nisan Cuma 12:00-14:00 arası Birsen Başar ile Otizmin İç Sesi Beyoğlu Mısır Apartmanı'nda...

22 Nisan Salı Otizmde Beslenme Şişli Florance Nightingale'de...

26 Nisan Cumartesi 9. Anneler Buluşuyor Toplantısı; Uzman Psikolog Pınar Mermer ile "Otizmli Bireylerin Rahat Etmesi için Diğerleri Ne Yapmalı?" saat 13:00'te Bağlarbaşı Kültür Merkezi'nde...




12 Nisan 2014 Cumartesi

uykusuzken ben, ben degilim!!

Dun sabah "uykusuzken ben, ben degilim" diye attigim tweet ile gune basladim! Zaten bir onceki gunu de pek sonlandiramamistim!!!

Oncesindeki iki gece guguk kusu gibi saat basi uyanan Ipek, dun sabaha baglanan gece, tarihinde ilk defa neredeyse butun gece uyumama rekorunu kirdi!

Saat 1 civari gece uykusundan uyanan Ipek Hanim butun gece sut emmek, kucakta durmak ve mizildanmak uzere kendince tercihlerini bana dikte ettirdi! !! Arada kendince uyudu!! Tabii ki kucagimda!!!

Tam olarak yataginda uyudugunda saat 6'ya geliyordu!!!

Eh Mert de 8'e dogru uyaninca ve Ipek de uyanmak için ufacik bir sesi bile bahane olarak kullanabilince bizim evde gun baslayiverdi... hem de Ipek'in butun gun surecek vizildamalariyla!!!

Sanirim Ipek'in 3. dişi yolda... gelecek daha 25 dis oldugunu düşündükçe  sanirim uykusuzluga daha dayanikli bir hale getirmeliyim kendimi, cunku gercekten "uykusuzken ben, ben degilim!" Huysuzum, hem de cooook!!!

Ha bi de şu dişlerle bi' anlaşma yapabilsem: cikma günleri mümkünse evin baba kişisinin şehir dışında olmadığı gunlerde olsa....





11 Nisan 2014 Cuma

Sinebebe ile bebekli sinema keyfi :)

Birkaç haftadır yazmak isteyip de araya başka işlerin,sonra üzücü pek çok konunun girmesi sonucu yazmaya elimin gitmediği bir başlığım daha var, onu da bugün paylaşayım daha da geciktirmeyeyim istedim.

25 Mart günü,2 anne, biri 8 aylık, biri 11 aylık 2 bebekle sinemaya gittik. Nasıl mı gittik, hemen paylaşayım:

Başka Sinema, Sinebebe adı ile sadece bebekli annelere özel film seansları sunuyor. Salonda bebek arabası serbest, bebeklerin ağlaması, uyuması, oyuncakları serbest:) Biz,Başka Sinema'nın bu uygulamasını duyunca hemen kendimizi Kadıköy Rexx'e attık,arkadaşım Tuba ve benim için izleyeceğimizfilmin ne olduğunun galiba bir önemi yoktu, önemli olan bebeklerle birlikte sinemaya gidebilme lüksünü yaşaycak olmaktı."Şarkı Söyleyen Kadınlar" isimli filme gittik, biletlerimizi aldık,salona girdik, sanki daha önceden tanışıyormuşuzcasına film başlayana kadar salondaki annelerle sohbet ettik.Eh ortak noktamız bebekler ve bebeklerle sinemaya gelme isteği olunca sohbet etmemek mümkün olmazdı sanırım...

Film başlamadan önce görevliler bize filmi, ışıklar açık mı kapalı mı izlemek istediğimizi sordu, bebekleri için bir ses ayarı yapıldı, filme 10 dakika ara vermek isteyip istemeyeceğimiz soruldu ve tüm yorumlarımız sonrasında salon karanlık, filmin sesi ortalamada ve 10 dakika aranın olmasına karar vererek film başlatıldı.

Karanlıkla birlikte hafif mızıldamalar oldu, bir süre sonra ise sessizlik... Sonra ara ara minik mızıldanmalar ya da ağlamalar, derken film araya girdi... film başladı, ara verildi vs derken bence esas ilginç olan şu oldu: filme kaç kişi başladıysak o kadar kişi filmi bitirdik. Kimse, yaygarayı koparan bebeği nedeniyle stres olup salondan kaçmadı yani:)

Benim bu uygulama ile ilgili yorumum şöyle oldu:

Normal bir zamanda, normal bir seansa bebekle gitmeye kalkışsak ne olur? Bebek mızıldadığında biz etrafı rahatsız ettiğimiz düşüncesiyle gerilmeye başlarız, bir mızıldama, iki mızıldama, arada bir çığlık derken kendimizi bebeğimiz kucağımızda saloonun dışında buluruz... Sinebebe'de ise durum daha farklı,  bir kere anne olarak ben çok rahatım, çünkü İpek istedği kadar mızıldayabilir, ağlayabilir; çünkü birazdan arka sıradaki bebek de aynı gürültüyü çıkartma potansiyeline sahip:) Ben rahat olunca ne oluyor peki? Bebek de rahat oluyor, iki mızıldanıyor, sonra sütünü emmeye başlıyor, zaten salon karanlık, e film de aksiyon içerikli, gürültülü bir film değil; bebekler mışıl mışıl bir uykuya dalıyor. Sonra bir bakıyorsun salonda çıt çıkmıyor,çünkü hepsi uyumuş:) Biz de keyifle filmimizi izliyoruz...

Sinemaya girerken Tuba, "biz çocuklara TV izletmiyoruz, burada maruz kalacakları ışık, görüntü acaba onları rahatsız etmez mi?" diye o an aklına gelen soruyu sordu;sonra da rahatsız olacaklarını düşünürsek çıkarız diye konuyu neticelendirdik. Ancak Sinebebe'yi tecrübe edince gördük ki çocukları rahatsız eden bir görüntü, ışık vs olmuyor çünkü bebekler uykuya dalıveriyorlar annelerinin kucaklarında ya da pusetlerinde...

Sinebebe, 12 aylığa kadar olan bebekli anneler için. 12 aya kadar olan bir bebeğiniz varsa ve yolunuzu Kadıköy ya da Beyoğlu'na düşürmeniz mümkünse mutlaka deneyimlemenizi öneririm, keyifli ve düşünceli bir uygulama olmuş. Ben kendi adıma çok teşekkür ederim Başka Sinema ekibine:)

Bu arada gösterimler devam ediyor, buradan Başka Sinema'nın takvimini takip etmek mümkün...

E, keyifli seyirler o zaman... Bebeklere de iyi uykular... :)))



10 Nisan 2014 Perşembe

Kidzania'da bir Cumartesi

Mart ayının son Cumartesisi hava pek bir soğuktu, Uykusuz Anneler Kulubu'nün davetlisi olarak Mert'e, yeni açılan Akasya Alışveriş Merkezi içindeki Kidzania'da eşlik ettik.

Nedir Kidzania?

4-14 yaş arası çocuklara eğlenerek öğrenme deneyimi sunmak için, gerçek bir şehir mantığıyla, çocuk ölçeklerinde inşa edilmiş temalı bir park. Çocuklar burada çalışarak para (Kidzania parası) kazanabiliyor, kazandıklarını alışveriş yaparak ya da bir aktiviteye katılarak harcayabiliyor,nerede para kazanıp, nerede para harcamak istediğine kendisi karar veriyor; kısacası bir yetişkin gibi yaşamayı deneyimlemeye çalışıyor. 90'a yakın meslek alternatifi var, çocuklar bu mesleklerden tercihlerine ve yaşlarına uygun olanları seçip deneyimleyebiliyorlar. İsteyen doktor olup bir ameliyata katılıyor, isteyen itfaiyeci olup yangın söndürüyor, kimisi süpermarkette kasiyer oluyor, kimisi ise benzin istasyonunda arabalara benzin dolduruyor... Bir tararfta araba tamir eden var, diğer yanda polis olan... Kimisi hamburger yapıyor, kimisi biskuvi ya da çikolata...


Park, 4 saatlik zaman dilimlerinde misafirlerini ağırlıyor. Biz saat 11:00- 15:00 aralığında parkı ziyaret ettik, gerçi 1 saat gecikerek gidince Mert, 3 saatlik bir deneyim yaşadı... İtfaiyeci oldu,  Benzin istasyonunda benzin doldurdu, lastik şişirdi, cam sildi (benzin istasyonunda çalışmayı o kadar sevdi ki iki  kez burada çalıştı), biskuvi yaptı, çikolata yaptı... Okuldan da pek çok arkadaşı olduğu için oradan oraya birlikte koşturdular, birlikte sıra beklediler, çoğu aktiviteye birlikte katıldılar, birlikte yemek yediler...

Bazı meslekleri deneyimlemek istedi ancak yaşı tutmadığı için  katılamadı, bazılarında da sıra olduğu için o anda başka bir mesleğe katılmak istedi, sonra da unutup sıra olana girmedi. Biz, Kidzania'ya hazırlıksız gitmiş olduk, aslında girmeden önce harita üzerinden çocuğun katılmak isteyeceği meslekleri seçmesi ve seçtiklerinin yaşına uygun olup olmadığının kontrol edilmesi içeride zaman kaybetmemek adına yararlı olabilir. Zira,içeride sürekli bir ses ve etrafta koşuşturan çocuklar nedeniyle biz "büyükler"in kafaları, bir süre sonra rölantiye alıyor kendilerini...

Biz anne-baba kimliklerimizle Kidzania'yı şöyle değerlendirdik eşimle:

* pek çok mesleği deneyimleyebilme imkanını
* özellikle arkadaşlarıyla birlikte gidildiğinde keyifli paylaşımlar yapabilmelerini
sevdik...

* parkın kapalı alan olması ve içerinin sürekli bir ses ile yankılanması sonucu 2. saatten sonra (ara ara Truman Show'da gibi hissedebiliyor insan kendini) özellikle "büyükler" için yorucu olmasını
* evet gerçek hayatın bir yansımasını yaşatıyor Kidzania ancak bir çocuk parkı için markaların çok önplanda olmasını
sevmedik...

Mert'in değerlendirmesi ise "çok eğlendim" olarak hafızalarımızda yerini aldı.

Uykusuz Anneler Kulubu'ne davetleri için tekrar teşekkür ediyoruz ailecek:)


5 Nisan 2014 Cumartesi

hep mi kötüydük sonradan mı kötü olduk?!!!

Yaşadığım ülkede...

... bir park yıkılmak ve yerine bir AVM yapılmak istendi; bir grup kocaman bir gruba dönüştü, parkı korumak için can siperane direndi. Kimileri çıktı bu kocaman gruba "terörist" dedi!

... özgürlüklere müdahale edildi. Kimileri çıktı yapılan müdahalelere direnen insanlara "provakatör" dedi!

... yaşanan protestolar sırasında öldürülen gencecik çocuklar oldu. Kimileri çıktı "ama elinde sapan vardı." dedi!

... yaşanan protestolar sırasında öldürülen ve yaralanan insanlar için üzülürken kimileri çıktı "buna üzülüyorsun da bilmem ne zaman bilmem ne olduğunda neredeydin?!" dedi! (belirttiği olaya üzülüp üzülmediğimizi/ kızıp kızmadığımızı/ tepki verip vermediğimizi bilmeden!)

... 2 hafta kadar önce daha önce hiç tanımadığım, ne yazık ki minik kızının hiç beklenmedik ölümü nedeniyle sosyal medya üzerinden tanıdığım bir blogger anne için kimileri çıktı annenin acısını hiçe sayarcasına "neden öldü?" diye yargılayıcı tavırla sorular sorabildi!

... Bugün sabahtan beri kayıp bir minik çocuk var, hala aramalar devam ediyor. Kimileri çıkıp sorumlulukla ilgili ahkam kesiyor!

Hayatta bildiklerimiz gibi bilmediklerimiz, gördüklerimiz gibi görmediklerimiz var! Ahkam kesmek, hatta hatta kötü imalarda bulunmak bizi hiçbir zaman daha akıllı, daha zeki yapmayacak! Ölüm, hastalık, üzüntülü anlarda destek olamıyorsak, içimizden iyi bir dilek geçiremiyorsak susalım bari! Susalım da o üzüntüyü yaşayan anne babanın, ailenin üzüntüsünü daha da derinleştirmeyelim. İyilik, vicdan sahibi olmak, merhamet duymak... Biz bunları unuttuk da ne zaman bu kadar 'kötü' olduk! :(