Ben mutfakta bir yandan yemegi hazirlarken diger yandan da gozum televizyonda ve Mert'teydi; o sirada Mert "anne bak! Van Gogh'un resmi..." dedi ve ben saskinlikla mutluluk arasi bir duyguda kalakaldim:)))
Sanirim gecen yil mayis civarlariydi Karakoy Antrepo'da arkadasim Tuba ile birlikte Mert'i de alip Van Gogh Alive sergisine gittigimizde... Tuba ile sergiye gidelim dedigimizde Mert'i de getirecegimi soylemis, hem boylece Kadikoy-Karakoy vapuruna binmek Mert icin eglenceli olabilir, sergide de resimler belki ilgisini ceker diye dusunmustum... O sirada Mert henuz 2 yasini geceli 2 ay kadar olmustu... Gercekten vapur gezisinden inanilmaz keyif aldiktan sonra sergide dolasirken Mert sıkılmasın diye resimleri de basit bir dille bir bir anlatmistim ona... Surekli sari renk kullanmasinin nedenini anlatirken de kendimce ressamin bunalimda olmasini basitlestirmek icin "kafasi cok karisikmis annecigim o yuzden genelde kafa karisikligini yansitan sari rengi tercih etmis" diye anlativermistim...
Aksam eve geldiginde sergi kafasinda yer etmis ki babasina da kendince kendi dilinde bayagi detayli sergiyi anlatmisti. Bu sergiye gitmemizin uzerinden neredeyse bir yil gectikten sonra tv'de gordugu Van Gogh resmini tanimasi bu yuzden beni hem sasirtti hem de mutlu etti. Mert dogdundan beri ben de Kerem de Mert'e her seyi anlatmaya calisan, anliyor mu anlamiyor mu ayrimina cok girmeden kisa cumlelerle iletisim kurmaya calisan bir anne ve baba olduk. Bazen kendimizle dalga gecsek de bazen Mert'in her konuda aciklama beklemesi yorucu olsa da bu aliskanligimizdan pek vazgecmedik. Bu tip ornekler yasadikca da iyi ki vazgecmemisiz diyoruz...
