Bugün sıkılmışım içimi dökesim gelmiş!!

Bu ara bazen sinir olduğum, bazen de "amaaaaan boşver" dediğim bir konu var: Bazı insanların etrafındaki insanların hayatı ile ilgili ahkam kesmesi!! Bugün de dün gece Mert ve İpek ikilisinin uykularının bolca bölünmesi benim neredeyse hiç uyku uyuyamama ve dolayısıyla da bugün asabi bir halde olmama neden olunca "amaaaan boşver" havasında takılamadım! 

Özellikle çocuğunuz / bebeğiniz varsa insanların sizinle ilgili ahkamlar kesme ihtimali bir anda artıveriyor!! 

"Aman havalar çok soğuk dışarı çıkarma bu çocuğu bu kadar hasta olur!", "Alışveriş merkezine bebekle gitme, oralar mikrop yuvası!", "emzik yere düşünce içme suyuyla yıkıyorsun değil mi?!!", wrap slingle ilgili söylenenleri yazmıyorum bile artık!!! Bir de Mert ve İpek'le birikte iken sanki Mert'in anlaması mümkün değilmiş gibi "nasıl kıskanıyor mu kardeşini?" sorusu var!!!

Tabii ki çocuklarımın başına kötü bir şey gelsin istemem, çok pimpirikli bir tavır takınmamakla birlikte hem Mert hem de İpek için elimden geldiğince ortamlarını güvenli ve sağlıklı halde tutmaya çalışıyorum ama tabii ki yetemediğim/ yetemeyeceğim anlar olacaktır. Ama insanlara kalsa çocukluysan hele hele bebkliysen evde oturacaksın, her şeyi maksimum sterilize edeceksin, çoğunluğun alışkanlıklarını taşıyacak ve öyle davranacaksın. Farklıysan yanlış yapıyorsun!!!

Bazen böyle kendince çok doğruları vurgulayan didaktik tiplere "ne biliyorsun da ahkam kesiyorsun hayatımla ilgili" demek istiyorum... 

Bu tip tutumdaki insanları gördükçe kendimce şöyle bir çıkarım yapıyorum: bizim toplumumuzda kendinden küçüğe güvenmek, doğruyu yapabilir diye düşünmek yok. Bu, yaşı büyüklerin gençlere güvenmemesi olarak da ortaya çıkıyor; anne babaların çocuklarına güvenmemesi olarak da... Çocuk ya genç ya nereden bilecek... Tecrübesi yok ya beceremez!! Bu yüzden kazık kadar olana kadar çocukların arkası toplanıyor, sorumluluk kazandırmakta zorlanıyor bizim toplumda bence... 3 yaşında bir çocuk sürahiden su koymaya kalktığında da "aman! düşürürsün ben koyayım suyunu" ile başlıyoruz 30'una gelip de çocuğu olduğunda o çocuğa bakamayıp kesin(!)hasta edeceği inancıyla devam ediyoruz.

Bi' güvenilebilse ah bi' güvenilebilse... Hem üste vazife olmayan işlerden kurtulacak bu insanlar hem de gerçekten kendine güvenen çocuklar/ gençler yetişecek. Oysaki bizde "kendine güvenen" çocuk denilince çok konuşan, her şeye cevap yetiştiren çocuk anlaşılıyor çoğunlukla... Sonra bu çok konuşan kendine güvenli çocuklar büyüdüğünde o güne kadar pek bir sorumluluk alıp gerçekte sorun çözücü olmadıkları için içi boş "kendine güven"leri ile oradan oraya savruluyorlr...

Neyse etrafta laf olsun diye konuşan insanlardan sosyolojik / psikolojik çözümlemelere girdim kendimce... Sosyal psikoloji ya da toplum psikolojisi üzerine çalışan uzmanlardan bu konu üzerine araştırma yapanlar varsa/ olursa merakla okumak isterim kesinlikle...