sevdiklerimize mutlulukla sarılabilmek dileğiyle...

Dün, blogu açıp son 2-3 gündür İpek'in uyku düzenini uykusuzluk düzenine çevirmesi ile ilgili yorgunluğumu yazacaktım!! Kafamda yazacağım tüm cümleler hazırdı, sırada bekliyordu,sonra Google açılmadı, o sırada twitter'a girdim, takip ettiğim annelerden Tuten'in tweet'ini takip edip bu linke giriverdim:  http://evcilikhayati.blogspot.com/2014/01/mucize-iscisi.html, ardından hikayenin tamamı için devam ettim: http://mucizepinari.wordpress.com/2013/08/07/lacivert/...

Çok etkilendim!

Günlük koşuşturacamız içindeki mutsuzluklarımızı, kendimize edindiğimiz dertlerimizi düşündüm de dedim ki en önemlisi sevdiklerimiz ve onlarla beraber geçirdiğimiz keyifli zamanlar... Çok arabesk olacak belki ama gerisi yalan, nerede ne zaman başımıza ne geleceğini hiçbirimiz bilmiyoruz. Tek bildiğimiz oyunun garanti "game over" ekranı ile biteceği ona rağmen tırmalayıp durabiliyoruz, hem kendimizi, hem de en sevdiklerimizi...

Haaaa bu arada uyku ile ilgili sıkıntıma mı ne oldu? Evet dün gece bir önceki kadar maksimum yoruculukta bir gece olmasa da bayağı bir süre ayaktaydım... Ama şükrettim, beni (gece de olsa) ayakta tutan çocuklarımın varlığına... Arada "ama uyumak istiyorum artık" diye sızlandığım gerçeğini de paylaşayım hemen...